یادداشت حسین انتظامی درباره جشنواره زدایی

به گزارش ترند روز حسین انتظامی استاد ارتباطات مدیر فرهنگی و روزنامه نگار که قرار بود در جشنواره «بورس و رسانه» سخنرانی داشته باشد در یادداشتی صحبت های خود را منتشر کرد و از لزوم «جشنواره زدایی» نوشت.

در متن این یادداشت آمده است: «در کارکردهای مثبت جشنواره ها هیچ شبهه ای نیست. علاوه بر قدردانی رتبه بندی و استعدادیابی و حتی سیاستگذاری انجام می شود. با شناختی که از مدیران جدید وزارت اقتصاد و سازمان بورس وجود دارد پیش بینی می شود سازمان بزرگ و پر ماموریت خود را از تصدی گری برگزاری جشنواره ها رها کنند چرا که جشنواره ها حتی اگر کلیدزدن اولیه اش همت حکومتی را نیاز داشته اما تداوم آنها به سهولت توسط تشکل های فراگیر صنفی قابل انجام است و دستگاه های دولتی به حمایت مالی بی چشمداشت بسنده کنند.

یکی از ظلم هایی که به رهبری می شود کژفهمی و ظاهرگرایی و رفع تکلیف نسبت به راهبردهای ایشان و از جمله شعار سال است. کمتر کسی به روح این نامگذاری ها توجه دارد و همگان فهمیده اند هر چقدر شعاری تر برگزار کنند توسط امثال خودشان بیشتر تشویق می شوند. شعار سال معمولا ١٣ روز تعطیلات نوروزی لوگوی شبکه های تلویزیونی می شود؛ تا پایان اردیبهشت چه در دید و بازدیدها و چه در سخنرانی های مسئولان ترجیع بند است. در اتوماسیون مکاتبات بعضی دستگاه ها هم این شعار به صورت خودکار در ذیل سربرگ درج می شود. 
به خاطر دارم در سال ١٣٩٨ که رئیس کمیته کاغذ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بودم قرار بود مکاتبه ای با بانک مرکزی انجام دهیم و تقاضای فلان میلیون دلار برای واردات کاغذ داشته باشیم. طبق معمولِ مناسکی این متن در ذیل لوگوی وزارتخانه و شعار سال (رونق تولید) بود. این ترکیب طنز تلخی داشت. در ذیل ادعای حمایت از تولید داخلی تقاضای واردات می کنیم! اگرچه آن نامه استثنائا بدون درج شعار ارسال شد اما این حکایت همچنان باقی است.

روح حاکم بر شعار امسال (مشارکت مردمی) عقب نشینی نهاد دولت یعنی فراتر از قوه مجریه به سود بخش خصوصی و انجمن ها است تا از این طریق اولا تورم نهادهای حکومتی کنترل شود و در سایه کوچک سازی کارآمدی و چابکی و تمرکز به ماموریت های اصلی پدید آید و ثانیا در سایه مشارکت تصمیمات و اجراها پخته تر جامع تر و پایدارتر شود و به تبع آن نشاط اجتماعی افزایش یابد و به امید و انسجام ملی ختم شود.
متاسفانه برنامه ریزی های وطنی که عالی ترین آن برنامه های ۵ساله است هم به آفت تمرکزگرایی و تورم ناشی از آن دچار است. مشارکت پذیری حکومت ها که بویژه در دو-سه دهه اخیر یکی از چاره های اساسی در توفیق حکومت ها دانسته می شود در مداخله دادن مناطق نهادهای مدنی و بخش خصوصی در تدوین برنامه تحقق می یابد؛ حال آن که مدیران اداری مطابق سنت مألوف خود و وفق برداشت باژگونه ی خود از مشارکت آن سه (مناطق نهادهای مدنی و بخش خصوصی) را امربَر خود در اجرای برنامه ها می خواهند. مشکل دقیقا در این نقطه است. روح حاکم بر «مشارکت مردمی» سیاست ها و اقداماتی است که منجر به «عقب نشینی به نفع بخش خصوصی» و «عقب نشینی به نفع نهادهای مدنی» شود؛ اقداماتی هر چند کوچک اما لااقل پرتعداد و دومینویی تا تبدیل به سیاست عمومی و فرهنگ غالب حکمرانی شود.

۱: دیروز قرار بود در ششمین دوره جشنواره بورس و رسانه سخنرانی داشته باشم. اگر چه سخنرانی ام کوتاه بود اما ترجیح دادم وقت حضار را نگیرم و اعلام کردم متن را منتشر می کنم. مطمئنم اینجور بیشتر دعاگویند!

٢: من البته از نقاط ضعف و نابالغی ها و بعضا خودکامگی های برخی تشکل های صنفی بی اطلاع نیستم اما معتقدم بهانه ای است برای میدان ندادن به آنها. لازم است با تنظیم گری درست آنان را به مسیر شفافیت رفتار دمکراتیک فراگیری و مسئولیت شناسی سوق داد.»

انتهای پیام