معرفی فیلم جاذبه (Gravity)

فیلم «جاذبه» (Gravity) شاهکاری بی بدیل در سینمای علمی-تخیلی است که تجربه سینمایی بی نظیری از وحشت و زیبایی خلاء مطلق را به ارمغان می آورد. این اثر نه تنها مخاطب را در دل بی کران فضا رها می کند، بلکه داستانی عمیق از بقا و تولد دوباره انسانی را روایت می سازد.

«جاذبه» فیلمی مهیج و دراماتیک به کارگردانی آلفونسو کوارون است که در سال ۲۰۱۳ اکران شد. این فیلم با بهره گیری از جلوه های بصری خیره کننده و صداگذاری نوآورانه، توانست مرزهای تجربه سینمای فضایی را جابه جا کند. موفقیت های تجاری و هنری «جاذبه» شامل کسب ۷ جایزه اسکار، از جمله بهترین کارگردانی، فیلمبرداری و جلوه های ویژه، گواهی بر ارزش های استثنایی آن است. این اثر مخاطبان را به سفری پرمخاطره و در عین حال تأمل برانگیز به اعماق کهکشان می برد، جایی که سکوت مطلق و خطر دائمی، معنای تازه ای به زندگی می بخشند. این مقاله به بررسی ابعاد مختلف این شاهکار سینمایی، از داستان و شخصیت ها گرفته تا نوآوری های فنی و مضامین عمیق آن، خواهد پرداخت.

سفری پردلهره به اعماق فضا: خلاصه ای از داستان فیلم جاذبه

داستان فیلم «جاذبه» در فضای بی کران و تاریک اطراف زمین آغاز می شود، جایی که دکتر رایان استون (با بازی ساندرا بولاک)، مهندس پزشکی متخصص، برای اولین بار در ماموریت فضایی شاتل اکسپلورر حضور دارد. او به همراه فرمانده باتجربه و شوخ طبع، مت کووالسکی (با بازی جورج کلونی)، در حال انجام ماموریت تعمیرات بر روی تلسکوپ هابل هستند. ماموریت در ابتدا به آرامی و با طنزهای کووالسکی پیش می رود، اما آرامش فضا ناگهان با وقوع یک حادثه فاجعه بار درهم می شکند.

یک رشته برخورد زنجیره ای از زباله های فضایی با سرعت باورنکردنی، به شاتل اکسپلورر برخورد کرده و آن را کاملاً منهدم می کند. این واقعه منجر به از دست رفتن ارتباط با زمین و پراکنده شدن استون و کووالسکی در پهناورترین و بی رحم ترین محیط ممکن می شود. استون، در حالی که بی پناه در فضا شناور است و اکسیژن او رو به اتمام، توسط کووالسکی نجات می یابد. او که از نظر روحی و جسمی آسیب پذیر است، تنها نقطه اتکایش در این خلاء مطلق، حضور آرام و اطمینان بخش کووالسکی است.

این دو فضانورد اکنون تنها هستند و در فضایی پر از بقایای شاتل و زباله های فضایی شناورند که هر لحظه می تواند به آن ها برخورد کند. هدف اصلی آن ها بقاست: رسیدن به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) و سپس، اگر شانس بیاورند، رسیدن به ایستگاه فضایی چینی تیانگونگ برای یافتن راهی برای بازگشت به زمین. اما مسیر مملو از موانع غیرمنتظره، چالش های تکنیکی دشوار و لحظاتی از ناامیدی مطلق است. فیلم به دقت نشان می دهد که چگونه دکتر استون باید با ترس های درونی خود و گذشته دردناکش روبرو شود و برای هر دم زندگی در این محیط بی رحم مبارزه کند. این بخش از داستان به عمد از جزئیات اسپویل کننده خودداری می کند تا تجربه تماشای فیلم برای مخاطب تازه، دست نخورده باقی بماند.

پشت صحنه درخشش: خالقان جاذبه و بازیگران برجسته

فیلم جاذبه محصولی از همکاری استعدادهای برتر در دنیای سینما است که هر یک نقشی کلیدی در خلق این شاهکار ایفا کرده اند. درک عمق و پیچیدگی های پشت صحنه این فیلم، به درک بهتر دلایل موفقیت بی نظیر آن کمک می کند.

آلفونسو کوارون: معمار فضایی بی نظیر

آلفونسو کوارون، کارگردان مکزیکی، بیش از یک دهه رویای ساخت جاذبه را در سر داشت. او که پیش از این با آثاری چون فرزندان انسان (Children of Men) و هری پاتر و زندانی آزکابان (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban) توانایی خود را در خلق فضاهای بصری منحصر به فرد و داستان سرایی قدرتمند اثبات کرده بود، با جاذبه گامی فراتر نهاد. دیدگاه او برای این فیلم فراتر از یک داستان بقا در فضا بود؛ او می خواست تماشاگر را به معنای واقعی کلمه در خلاء رها کند و حس تنهایی و آسیب پذیری انسان در برابر عظمت کیهان را به او منتقل سازد.

یکی از چالش های اصلی کوارون، بازآفرینی حس بی وزنی و شناور بودن در فضا بود. او برای دستیابی به این هدف، از تکنیک های سینمایی نوآورانه و بی سابقه ای بهره برد. برداشت های بلند و بدون قطع (Long Takes) یکی از امضاهای کوارون است که در جاذبه به اوج خود رسید. صحنه های آغازین فیلم، با برداشت های طولانی و حرکت سیال دوربین، مخاطب را بی واسطه وارد دنیای فضایی می کند. کوارون با همکاری تیم جلوه های ویژه، از سیستمی به نام جعبه نور (Light Box) استفاده کرد؛ یک مکعب غول پیکر با هزاران چراغ LED که می توانستند نورهای متغیر فضا و بازتاب های زمین را شبیه سازی کنند. این تکنیک به ساندرا بولاک اجازه می داد تا بدون نیاز به سیم های دست وپاگیر، حس شناور بودن را به بهترین شکل ممکن به تصویر بکشد. او نه تنها یک کارگردان، بلکه یک معمار فضایی بود که با خلاقیت و پشتکار خود، تجربه ای بصری بی نظیر را برای سینما به ارمغان آورد.

ساندرا بولاک: تجسم وحشت و امید

انتخاب ساندرا بولاک برای نقش دکتر رایان استون، تصمیمی جسورانه بود که به یکی از نقاط قوت اصلی فیلم تبدیل شد. بولاک که بیشتر به خاطر نقش آفرینی در کمدی های رمانتیک و فیلم های اکشن شناخته می شد، در جاذبه عملکردی خیره کننده و بسیار متفاوت از خود به نمایش گذاشت. نقش دکتر استون، نیازمند ترکیبی از آسیب پذیری، هوش و اراده پولادین بود. بخش اعظم فیلم، ساندرا بولاک به تنهایی در قاب دوربین حضور دارد و وظیفه انتقال تمام بار احساسی و دراماتیک فیلم را بر عهده دارد.

بولاک با تسلطی مثال زدنی، ترس، ناامیدی، تنهایی و در نهایت، اراده برای بقا را به تصویر می کشد. چالش های فیزیکی نقش نیز بی اندازه زیاد بود؛ او باید ساعت ها در شرایط دشوار، معلق در تجهیزات پیچیده، به ایفای نقش می پرداخت. حرکات دقیق بدن برای شبیه سازی بی وزنی، و بیان احساسات تنها از طریق چشمان و چهره، از او یک بازیگر توانمند در ژانری کاملاً متفاوت ساخت. بازی او به حدی قدرتمند بود که مخاطب را کاملاً با شخصیت دکتر استون همذات پنداری می کند و سفر درونی او از یک زن سوگوار و ناامید به فردی که برای زندگی مبارزه می کند، به اوج خود می رساند. این نقش آفرینی، نامزدی جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را برای او به ارمغان آورد و نقطه عطفی در کارنامه هنری او محسوب می شود.

جورج کلونی: راهنمای آرامش بخش

در کنار ساندرا بولاک، جورج کلونی در نقش مت کووالسکی، حضور پررنگ و حیاتی در فیلم دارد. اگرچه حضور فیزیکی او در تمام طول فیلم نیست، اما تأثیر شخصیت او بر روند داستان و به ویژه بر شخصیت دکتر استون، انکارناپذیر است. کووالسکی یک فضانورد باتجربه و آرامش بخش است که با طنز و خونسردی خود، بار سنگین استرس و وحشت را از دوش استون برمی دارد.

نقش کلونی فراتر از یک شخصیت مکمل ساده است؛ او نقش راهنما، حامی و در نهایت، نمادی از امید و فداکاری را ایفا می کند. دیالوگ های او، حتی در اوج بحران، آرامش بخش و الهام بخش هستند. او با تجربه و دانش خود، دکتر استون را در مسیر بقا راهنمایی می کند و با ایثار خود، فرصت دومی برای زندگی به او می بخشد. شیمی بین بولاک و کلونی بسیار طبیعی و باورپذیر است و باعث می شود ارتباط آن ها با وجود شرایط غیرعادی فضا، بسیار انسانی و قابل لمس باشد. حضور کلونی به عنوان یک وزنه تعادل برای استرس دکتر استون، به فیلم عمق و بعد بیشتری می بخشد.

تجربه بصری و شنیداری بی سابقه: تصاویر و صدا در جاذبه

جاذبه نه تنها یک داستان هیجان انگیز، بلکه یک تجربه حسی کامل است که با نوآوری های بی نظیر در بخش بصری و شنیداری، مخاطب را کاملاً در خود غرق می کند. این فیلم استانداردهای جدیدی را برای واقع گرایی در سینمای فضایی تعریف کرد.

جلوه های ویژه: بازآفرینی واقع گرایانه فضا

قلب تپنده جاذبه را می توان در جلوه های ویژه (CGI) و تکنیک های بصری انقلابی آن جستجو کرد. آلفونسو کوارون و تیمش، با همکاری شرکت Framestore، بیش از چهار سال را صرف توسعه فناوری هایی کردند که بتوانند حس شناور بودن و بی وزنی در فضا را با واقعی ترین شکل ممکن بازسازی کنند. بخش عمده ای از فیلم، به ویژه نمای کلی فضا و سیارات، تماماً با CGI ساخته شده است. این امر به کارگردان آزادی عمل بی نظیری در طراحی حرکت دوربین و صحنه ها می داد که در یک محیط واقعی غیرممکن بود.

یکی از ابتکارات کلیدی، استفاده از جعبه نور (Light Box) بود که پیشتر نیز به آن اشاره شد. این دستگاه به بازیگران اجازه می داد تا در حالی که روی سطوح صاف قرار گرفته اند، در یک محیط نوری کاملاً کنترل شده و پویا، مانند فضا، قرار گیرند. چراغ های LED می توانستند موقعیت خورشید، بازتاب زمین و نورهای پراکنده را به دقت شبیه سازی کنند و این امر باعث می شد جلوه های بصری با نورپردازی طبیعی هماهنگی کامل داشته باشند. همچنین، برای شبیه سازی حرکت فضانوردان، از ربات های صنعتی استفاده شد که با دقت بالا، حرکات پیچیده و روان دوربین را در فضای سه بعدی کنترل می کردند. نتیجه نهایی، تصاویری به شدت واقع گرایانه و سینمایی بود که مخاطب را به معنای واقعی کلمه درون فضا رها می کرد و او را درگیر حس بی وزنی و عظمت کیهان می ساخت. جاذبه نه تنها به خاطر جلوه های ویژه اش تحسین شد، بلکه به عنوان نقطه عطفی در استفاده از فناوری دیجیتال برای خدمت به داستان و تجربه حسی تماشاگر شناخته می شود.

«جاذبه» با بازآفرینی بی نظیر حس بی وزنی و عظمت فضا، استانداردهای جدیدی را برای جلوه های ویژه در سینما تعریف کرد و مرزهای واقع گرایی را جابه جا نمود.

صداگذاری و موسیقی متن: سکوت پرهیاهوی فضا

یکی دیگر از ابعاد درخشان جاذبه، طراحی صدای آن است که نقشی محوری در القای حس تعلیق و غرق شدن مخاطب در محیط فیلم ایفا می کند. بر خلاف بسیاری از فیلم های فضایی که صداهای انفجار و برخورد را در خلاء به تصویر می کشند، کوارون و تیم صداگذاری اش تصمیم گرفتند به واقعیت علمی احترام بگذارند: در خلاء، صدا منتشر نمی شود. بنابراین، بخش زیادی از فیلم در سکوت مطلق فضا می گذرد. این سکوت، خود به عنصری قدرتمند در القای حس تنهایی و انزوا تبدیل می شود.

با این حال، سکوت مطلق تنها بخش ماجرا نیست. صداهایی که مخاطب می شنود، تنها صداهایی هستند که از درون لباس فضانوردی یا کلاه ایمنی شنیده می شوند، مانند تنفس سنگین شخصیت ها، ضربان قلب، صدای خش خش رادیو، یا صدای برخورد ابزار به لباس. این صداهای داخلی به شکلی هوشمندانه برای افزایش حس کلاستروفوبیا و غرق شدن در تجربه شخصیت اصلی استفاده شده اند.

موسیقی متن فیلم، ساخته استیون پرایس، نیز در همین راستا عمل می کند. پرایس با ایجاد یک بستر صوتی منحصربه فرد، از سکوت فضا برای تأکید بر لحظات پر تنش و عاطفی استفاده می کند. موسیقی او بیشتر به عنوان یک ارکسترال و الکترونیک شنیده می شود که حس عظمت، تنهایی، ترس و در نهایت، امید را به مخاطب القا می کند. در لحظات بحرانی، موسیقی با نت های بلند و کوبنده، ضربان قلب تماشاگر را بالا می برد و در لحظات آرامش یا تأمل، با ملودی های آرام و غم انگیز، عمق احساسی صحنه را دوچندان می کند. ترکیب بی نظیر سکوت، صداهای داخلی و موسیقی متن هوشمندانه، جاذبه را به یک تجربه شنیداری کم نظیر تبدیل کرده که به همان اندازه جلوه های بصری، قدرتمند و تأثیرگذار است.

مضامین عمیق جاذبه: فراتر از یک فیلم بقا

جاذبه در لایه های زیرین خود، بسیار فراتر از یک فیلم صرفاً بقا در فضا است. این فیلم به مضامین عمیق فلسفی و روانشناختی می پردازد که تجربه انسانی را در شرایط بحرانی واکاوی می کند.

تنهایی و انزوا: بازتاب حس انزوا و جدایی در فضا و ارتباط آن با زندگی زمینی

یکی از برجسته ترین مضامین فیلم جاذبه، حس عمیق تنهایی و انزوا است. دکتر رایان استون، نه تنها در فضا، بلکه از نظر روحی نیز تنهاست. او پیش از ماموریت، دخترش را از دست داده و در غم و انزوای عمیقی فرو رفته است. فضا، با وسعت بی کران و سکوت مطلقش، نمادی ملموس از این تنهایی درونی است. ارتباط رادیویی قطع شده با زمین، این حس جدایی را تشدید می کند و او را در محیطی بی رحم و بی صدا رها می کند. این تنهایی، نه فقط یک وضعیت فیزیکی، بلکه یک بحران وجودی است. فیلم از این طریق، مخاطب را وادار می کند تا با ترس های درونی خود از انزوا و جدایی روبرو شود و به تأمل درباره معنای ارتباط انسانی بپردازد. سکوت فضا، انعکاسی از سکوت روح استون است که در نهایت با مبارزه برای بقا، می شکند.

تولد دوباره و امید: سفر شخصیت اصلی از ناامیدی به امید و نمادگرایی های مربوط به آن

سفر دکتر استون در جاذبه، استعاره ای قدرتمند از تولد دوباره و رستاخیز است. او در آغاز فیلم، در حالت نیمه مرده ای از غم و افسردگی به سر می برد. واقعه سقوط شاتل و از دست دادن همه چیز، او را به پایین ترین نقطه ناامیدی می کشاند. اما هر گامی که او برای بقا برمی دارد، هر ایستگاه فضایی که به آن می رسد، و هر مانعی که از سر راه برمی دارد، نمادی از گذر از گذشته تاریک و حرکت به سمت آینده ای روشن تر است. صحنه نمادین او در داخل ایستگاه فضایی، در وضعیت جنینی (درون رحم)، به وضوح بر این مفهوم تولد دوباره تأکید دارد. این لحظه، نقطه عطفی است که او گذشته را رها می کند و اراده ای جدید برای زندگی می یابد. فرود او بر زمین، نه تنها بازگشت به سیاره مادری، بلکه نمادی از بازگشت به زندگی، پذیرش چالش ها و آغاز فصلی جدید است.

غریزه بقا و روح انسانی: نشان دادن قدرت اراده و تلاش انسان برای زندگی

جاذبه در هسته خود، تجلی غریزه بقا و روح تسلیم ناپذیر انسانی است. دکتر استون، با وجود کمبود اکسیژن، خطرات مداوم زباله های فضایی، و عدم تجهیزات کافی، لحظه ای از تلاش برای زنده ماندن دست نمی کشد. او بارها و بارها با مرگ روبرو می شود، اما هر بار نیرویی درونی او را به سمت ادامه مبارزه سوق می دهد. این فیلم نشان می دهد که حتی در شرایطی که امید تقریباً از بین رفته است، اراده انسان برای زندگی و یافتن راهی برای غلبه بر مشکلات، قدرتی بی نظیر دارد. توانایی او در تفکر منطقی تحت فشار شدید، استفاده از دانش و مهارت های خود برای حل مشکلات، و از همه مهم تر، عدم تسلیم در برابر ترس، همگی جلوه هایی از روح انسانی در مواجهه با adversity هستند. جاذبه یادآور می شود که انسان، حتی در آسیب پذیرترین حالت خود، می تواند قهرمانانه برای زندگی بجنگد.

ارتباط با زمین: نمادی از زندگی و گذشته

زمین در فیلم جاذبه، چیزی فراتر از یک سیاره است؛ آن نمادی از زندگی، خانه، گذشته و تمام ارتباطات انسانی است که دکتر استون از دست داده است. در طول فیلم، ارتباط رادیویی با زمین، هرچند ناموفق و بریده بریده، به عنوان آخرین رشته امید و اتصال به دنیای زندگان عمل می کند. صدای یک فرد ناشناس از رادیو که از زندگی روزمره خود در زمین می گوید، یا دیدن چراغ های شهرهای زمین از فضا، یادآور این است که در ورای این خلاء بی رحم، زندگی و امید همچنان جریان دارد. زمین برای استون، نه تنها مقصد بازگشت، بلکه نمادی از امکان بازیابی زندگی و اتصال مجدد به جهان است. این نمادگرایی، به فیلم لایه ای از عمق می بخشد و داستان بقا را به یک سفر استعاری برای یافتن راهی به سوی بازسازی زندگی پس از یک فاجعه تبدیل می کند.

چرا جاذبه هنوز هم یک شاهکار محسوب می شود؟ (تحلیل ارزش ها)

پس از گذشت سال ها از اکران، جاذبه همچنان در فهرست بهترین فیلم های علمی-تخیلی و از شاهکارهای سینمایی قرن ۲۱ جای دارد. این جایگاه، نتیجه ترکیبی از نوآوری های هنری، تکنیکی و عمق مضمونی آن است.

موفقیت های هنری و جوایز

جاذبه در زمان اکران خود، طوفانی در محافل سینمایی به پا کرد و مورد تحسین جهانی منتقدان قرار گرفت. این فیلم توانست در هشتاد و ششمین دوره جوایز اسکار، هفت جایزه را از آن خود کند که از برجسته ترین آن ها می توان به:

• بهترین کارگردانی (آلفونسو کوارون)
• بهترین فیلمبرداری (امانوئل لوبزکی)
• بهترین جلوه های ویژه
• بهترین موسیقی متن اوریجینال
• بهترین میکس صدا
• بهترین تدوین صدا
• بهترین تدوین فیلم

اشاره کرد. این جوایز، به ویژه در بخش های فنی، تأکیدی بر نبوغ پشت صحنه و دقت بی نظیر در ساخت این اثر بود. موفقیت کوارون در دریافت اسکار بهترین کارگردانی، او را به یکی از معدود کارگردانانی تبدیل کرد که توانسته در ژانر علمی-تخیلی این افتخار را کسب کند. فیلمبرداری لوبزکی که با نماهای بلند و حرکات سیال دوربین، حس بی وزنی را به شکلی بی نظیر القا می کرد، انقلابی در تکنیک های تصویربرداری سینمایی محسوب شد.

تأثیرگذاری و ماندگاری

جاذبه نه تنها جوایز متعددی را درو کرد، بلکه تأثیر عمیقی بر صنعت سینما و نحوه ساخت فیلم های فضایی پس از خود گذاشت. این فیلم نشان داد که چگونه می توان از فناوری های نوین، به ویژه 3D و CGI، نه تنها برای خلق صحنه های اکشن صرف، بلکه برای غرق کردن مخاطب در یک تجربه حسی و روایی استفاده کرد. جاذبه تجربه 3D را بازتعریف کرد و آن را از یک ابزار سرگرمی سطحی به عنصری حیاتی برای روایت داستان و افزایش حس تعلیق و واقع گرایی تبدیل نمود. بسیاری از فیلمسازان پس از جاذبه، از تکنیک های آن الهام گرفتند و سعی در بازآفرینی سطح واقع گرایی و غوطه وری آن داشتند. ماندگاری این فیلم به دلیل ترکیب بی نظیر نوآوری فنی با یک داستان انسانی عمیق و جهانی است که همزمان هیجان انگیز، تأمل برانگیز و از نظر بصری خیره کننده است.

«جاذبه» نه تنها استانداردهای جدیدی برای فیلم های فضایی تعریف کرد، بلکه اثبات نمود که فناوری های پیشرفته می توانند کاملاً در خدمت داستان و تجربه عمیق انسانی قرار گیرند.

نگاهی به نظرات منتقدان و مخاطبان

منتقدان سینما به اتفاق جاذبه را یک شاهکار می دانستند. وب سایت Rotten Tomatoes بر اساس ۳۲۲ نقد، امتیاز ۹۶٪ را به این فیلم اختصاص داده است، که نشان دهنده تحسین گسترده منتقدان است. اجماع کلی بر این بود که فیلم، یک دستاورد فنی بی نظیر است که تجربه تماشایی بی سابقه و هیجان انگیزی را ارائه می دهد. از سوی دیگر، مخاطبان نیز واکنش های بسیار مثبتی نشان دادند. امتیازات بالای فیلم در پلتفرم هایی مانند IMDb و استقبال گسترده از آن در گیشه های سینما، نشان دهنده محبوبیت بی چون وچرای جاذبه در میان عموم مردم است. توانایی فیلم در جذب همزمان منتقدان و مخاطبان عام، گواهی بر قدرت داستان سرایی و کیفیت ساخت آن است. این فیلم توانست مخاطبان را به سفری دعوت کند که هم از نظر بصری نفس گیر و هم از نظر احساسی بسیار تأثیرگذار بود.

معیار ارزیابی	تحلیل جاذبه
کارگردانی	نوآورانه، با برداشت های بلند و کنترل بی نظیر صحنه
فیلمبرداری	انقلابی، ایجاد حس بی وزنی و غوطه وری کامل
جلوه های ویژه	پیشگامانه، واقع گرایانه و در خدمت داستان
بازیگری	عملکرد قدرتمند و عمیق، به ویژه ساندرا بولاک
موسیقی و صداگذاری	خلاقانه، استفاده هوشمندانه از سکوت و القای حس
مضامین	عمیق، شامل بقا، تولد دوباره، تنهایی و امید

نتیجه گیری

فیلم جاذبه (Gravity) فراتر از یک اثر سینمایی صرف، یک تجربه بی نظیر است که مرزهای تکنولوژی و هنر را در هم می آمیزد. این فیلم نه تنها به عنوان یک دستاورد فنی بی بدیل در تاریخ سینما به ثبت رسید، بلکه با روایت داستانی عمیق و انسانی از بقا، امید و تولد دوباره، توانست با مخاطبان در سطحی عمیق ارتباط برقرار کند. آلفونسو کوارون با دیدگاه بی نظیر و تیمش با نوآوری های خیره کننده در جلوه های بصری و طراحی صدا، جهانی را خلق کردند که در آن تماشاگر به معنای واقعی کلمه در خلاء مطلق رها می شود و وحشت و زیبایی آن را تجربه می کند.

جاذبه با بازی های درخشان ساندرا بولاک و جورج کلونی، به عمق روانشناسی شخصیت ها پرداخت و به ما یادآوری کرد که حتی در مواجهه با بزرگترین چالش ها و در اوج تنهایی، روح انسانی برای بقا و یافتن معنای جدیدی از زندگی، قدرتی عظیم دارد. موفقیت های هنری و جوایز متعدد، از جمله هفت اسکار، گواهی بر کیفیت بی نظیر و تأثیرگذاری پایدار این فیلم است. جاذبه نه تنها یک نقطه عطف در سینمای علمی-تخیلی است، بلکه اثباتی بر توانایی سینما در خلق تجربه هایی است که همزمان سرگرم کننده، تأمل برانگیز و از یاد نرفتنی هستند. برای هر علاقه مند به سینما، تماشای یا بازبینی جاذبه، تجربه ای ضروری است که به درک عمیق تر از ظرفیت های بی کران هنر هفتم و روح تسلیم ناپذیر انسان کمک می کند.