داستان زندگی پزشکی که خیلی ها مدیونش هستند/ عکس

به گزارش ترند روز محمد قریب در سال ۱۲۸۸ در روستای گرکان از توابع آشتیان در استان مرکزی چشم به جهان گشود. از همان اوان کودکی روحیه ای جست وجوگر و کنجکاو داشت تا جایی که گاه به دلیل کنجکاوی اش به دردسر می افتاد. او با دقت و شگفتی به دنیای پیرامونش می نگریست و هم در ظرایف طبیعت دقیق می شد و هم در نحوه رفتار آدم ها با یکدیگر. اگر حمایت ها و آینده نگری پدرش حاج میرزا علی اصغر قریب نبود کنجکاوی های محمد در روزگاری که بچه ها مثل امروز در دنیای آدم بزرگ ها جدی گرفته نمی شدند می توانست برایش گران تمام شود. میرزا علی اصغر قریب دوست داشت فرزندش مدارج عالی تحصیلی را طی کند و سری بین سرها درآورد. قضای روزگار با همت بلند محمد موافق افتاد و در برهه ای که جامعه ایرانی در حال از سر گذراندن اتفاقات مهمی در عرصه های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی بود محمد توانست به رؤیای کودکی اش که طبیب شدن بود جامه عمل بپوشاند.

اطلاعات آنلاین نوشت: تحصیلات ابتدایی اش را در دبستان سیروس تمام کرد و دوران متوسطه را در دارالفنون گذراند. سال ۱۳۰۶ عضو اولین گروه دانشجویان ایرانی بود که برای تحصیل به فرانسه اعزام شدند. یار غارش مهدی بازرگان که بعدها در صحنه سیاسی ایران به نامی شناخته شده بدل شد در این سفر همراه بود. وجه مشترک او و بازرگان را می توان پایبندی به اخلاق تعهد در خدمت به مردم و تلاش برای تعالی ایران دانست. همین ویژگی ها بود که این دو را سال ها به عنوان دوست و همکار دانشگاهی شانه به شانه هم نگه داشت. قریب تحصیلاتش را با موفقیت در فرانسه به پایان برد و به ایران بازگشت تا به هم وطنانش خدمت کند.

با اینکه می دانست در بازگشت به ایران باید مواهب و امکانات زندگی در غرب را بدرود گوید اما مسلک و آرزوهایی که برای سرزمین مادری اش در دل داشت او را در راهی که در پیش گرفته بود مردد نکرد؛ حتی بعد از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ که به همراه بازرگان و یدالله سحابی و ۷ استاد دیگری بیانیه ای در این باره امضا کرد و به حکم شاه از دانشگاه اخراج شد تزلزلی در آرا و اندیشه های فردی و اجتماعی اش پدید نیامد.

شاید خیلی از بچه های دهه ۱۳۶۰ از پدران و مادرانشان وصف پزشکانی حاذق را شنیده باشند که با روی گشاده و محبت بی شائبه و تجربه فراوان با کمی پرس وجو از خوردوخوراک بچه یا نشانه های دیگری که به وقت ناخوشی عارض می شود آنها را از دردی ممتد نجات داده اند. اغلب این پزشکان شاگردان دکتر محمد قریب بودند که در تمام سال های کار و تدریس در دانشگاه همواره می کوشید به شاگردانش اخلاق پزشکی را هم بیاموزد. شیوه طبابت دکتر قریب الگویی متعالی از اخلاق گرایی و تعهد و تخصص بود.

برای قریب و آن دسته از شاگردانش که مرام و شیوه استادشان را در طبابت الگو قرار دادند بیمار وسیله ای برای امرارمعاش و کسب درآمد فراوان و راهی برای ساختن یک زندگی مرفه نبود. قریب با شیوه زیستش به شاگردانش آموخته بود که آدم های بیمار مخصوصا اگر از طبقه پایین اجتماع باشند نیاز به کمک و دستگیری دارند. در چشم او و شاگردان راستینش خدمات پزشکی و سلامت فقط به کسانی تعلق نمی گرفت که صدای جیرینگ جیرینگ پول در جیب هایشان گوش ها را تیز می کرد. دکتر محمد قریب و گروهی از شاگردانش کمک به انسان های بیمار و درمانده را وظیفه ای اخلاقی و انسانی می دانستند که تحت هیچ شرایطی ملغی نمی شود و پزشک را در برابر درد روحی و امراض فیزیکی بیمارش مسئول می داند.

۵۰ سال بعد از فوت محمد قریب جای خالی نگرش او به طبابت در جامعه پزشکی ما بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. پزشکی کالایی شده امروزی که قبل از درد بیمار از تمکن و توانایی او برای پرداخت هزینه های درمان شرح حال می گیرد باید تا همیشه شرمنده روی دکتر قریب ها باشد.  

خبر درگذشت دکتر محمد قریب در روزنامه اطلاعات ۱ بهمن ۱۳۵۳

خبر مراسم تجلیل از دکتر محمد قریب روز نامه ۳ بهمن ۱۳۵۸

۴۷۲۳۶